2e stage week!

Wat gaat de tijd snel hier zeg! Mijn 2e week zit er al weer op!                                          Deze week heb ik weer 2 ochtenddiensten en 2 avond gehad, dus eigenlijk lijken mijn diensten tot nu toe veel op elkaar. 

Mijn ochtenddiensten begonnen weer om 7.00, ik heb 1 ochtenddienst met mijn eigen begeleider (Michelle) meegelopen. Mijn andere dag liep ik met een Spaanse verzorgende (Cesar) mee. Deze man kon slecht Engels dus dit werd al wat lastiger, maar met Google vertaler en handen en voeten kwamen we een heel eind! 

In de ochtenddiensten mag ik ook steeds meer zelf doen, iemand zelf uit bed halen, zelf wassen. De meeste mensen zitten samen op 1 kamer zoals ik vorige week vertelde, ik verzorg dan de 1 en dan Cesar of Michelle de ander. En ik word geholpen als iets bijv. nog niet lukt of als ik hun vragen niet kan beantwoorden, die ik ook nog niet versta.. Maar ik herken wel steeds meer woordjes, dus het begin is er!

In de avonddienst heb ik het redelijk rustig gehad, 1 avond liep ik weer met mijn begeleider en 1 avond met een collega (Cynthia). In de avonddienst dat ik mee liep met mij begeleider Michelle  zijn we begonnen om 15.00, ik 5 minuten later want mijn ketting was van mijn fiets gegaan en me wiel stond helemaal klem.. dat gebeurd hier dus helaas ook gewoon. Deze avond stonden we op pg, hier zitten ze met 22. Hier hebben we eerst iedereen verschoond en naar de toilet gebracht. Tijdens het eten moet je het grotendeels iedereen helpen. Ong 7 mensen kunnen zelf eten. Toen iedereen het eten op had, brachten we iedereen naar de ascensor (Spaans voor lift, PG afdeling zit op -1). We gaan dan iedereen op bed leggen en daarna gaan we naar de begaande grond. Dan gaan we iedereen die daar heeft gegeten ook naar boven brengen en op bed leggen. 

Cynthia kan ook niet super goed Engels, maar ook met haar kwam ik er goed uit! De dag dat ik met Cynthia mee liep was ik rond 1 uur begonnen, we begonnen om de 1e groep naar de eetzaal te brengen, het eten rond brengen en mensen helpen. 
De 2e groep kan alleen eten, als de 1e groep klaar is ga je daarvan sommige naar bed brengen. Als ook de 2e groep klaar is brengen we die weer terug naar de gezamenlijke ruimte, soort woonkamer idee. Je kan er voor de tv zitten en gisteren hebben sommige een film gekeken op groot scherm.                                                 

Daarna hebben we iedereen die bedlegerig is verschoond en andere mensen die het nodig hadden, en dat is het merendeel. Toen een korte pauze en naar beneden gegaan om mensen te gaan helpen op de pg afdeling met eten geven. Toen dit klaar was ging het hetzelfde als de avond ervoor, iedereen op bed leggen.

Ik heb het hier erg naar me zin maar sommige dingen zijn toch wel lastig. Bijv. er is een man en die zit overdag op de pg afdeling. Deze man doet eigenlijk niks behalve 1 ding, hij loopt de hele dag hetzelfde rondje door de ruimte. Normaal is dat geen probleem maar deze dagen liep deze man nogal scheef. In het begin van de dienst liep meneer ook al scheef maar ging het nog en hielden we hem in de gaten. Het verslechterde alleen, hij ging zo scheef lopen dat hij tegen de muur aan viel en daarna zelfs op de grond. We hebben meneer toen in een stoel gezet in de hoop dat hij zou blijven zitten, meneer deed dit niet en wilde opstaan en viel uit de stoel. Hierna hebben ze meneer vast gemaakt aan een stoel met een Zweedse band, dit ging niet zachtjes. Ik kon het begrijpen maar ik had het er wel moeilijk mee hoe vervelend meneer het vond. Hij bleef maar aan de band trekken en wilde graag opstaan en lopen.  

En tijdens het eten, er werd bij een vrouw een bord met eten neergezet en mevrouw gooide direct het bord op de grond. Mevrouw werd uit de stoel gehaald, in een rolstoel geplaatst met een Zweedse band en in 'de hoek' gezet met de rem op de wielen van de rolstoel. Er word een tijd niet naar om gekeken en ze krijgt nog wat yoghurt. Buiten dit word er soms ook wat hard gepraat en soms wel geschreeuwd naar cliënten toe. Ik accepteer het maar soms is het wel lastig, ook omdat je niet altijd snapt waar het nou precies over gaat. 

Liefs, 

Joyce